جسم خاکے من
تا یادم هست همیشہ خود را در قالب جسم خاکے مےدیدم؛... جسمے آمیختہ از گوشت و استخوان و غضروف و خون؛... قلبے کہ با تلمپاژ لحظہ بہ لحظہ خود جریان زندگے و روند رشد را براه انداختہ و مغزے در سر کہ با دادن دستورات و فرامین لازم و بموقع جسم خاکیم را بہ تسلّطگاه خود درآورده؛...
همہ چیز در من در همین کره خاکے خلاصہ مےگشت؛...
زمین خاکے کہ تمام حیات خود را مدیون نور و گرماے ستاره بزرگے بنام خورشید بود. زمین کروے شکل کہ با چرخش بدور خود طلوع و غروب را مسخّر خود ساختہ و با چرخش بہ دور خورشید فصول مختلف را جولانگاه خود نموده؛...
خلایقے با اشکال و انواع مختلف کہ از دل همین کره خاکے سر بر درآوردند و در أدوار مختلف با طے سالیان متوالے بہ رشد و نمو رسیدند؛... تا اینکہ همہ چیز بہ الان خود رسید و براے رسیدن بہ تکاملے بیشتر همچنان در تکاپو؛...
ولے آیا همہ چیز در همین کره خاکے خلاصہ مےشود؟!
پس قضیہ آن همہ کرات نورانے و غیر نورانے چیست؟!...
منے کہ یڪ جسم زمینے هستم و متعلّق بہ این کره خاک، چہ شد کہ براے سفر بہ اعماق درونے خویش خود را عازم عالم بالایے دیدم؟!...
آیا امکان دارد کہ ارتباط ذاتے میان درون من و فضاے بیرون از کره خاکے باشد؟!...
ولے چگونہ؟!...