بدنبال توشہ راه، خود را در میان انبوهے حفرگاه دیدم؛ حفرههایے باندازه کہ همان جایگاه ابدے ما انسانها بود. نظارکنان بہ درون حفرهها آه پر افسوسے سردادم و با خود گفتم بعد از آن همہ سعے و تلاشهاے مداوم و جهش و خیز داشتن در سبقتهاے زندگے عاقبت باید همہ چیز را رها کرد و بهمین حفرگاه تنگ و تاریڪ بسنده کرد؟!...
واے چہ عاقبت غمنگیزے؛... کاش اصلا هیچگاه بدنیا نمےآمدم؛...
نگاهم را از آن گودال عمیق بسمت آسمان بالایے خود گرفتم و باز آه پرحسرتے سردادم؛...
نمےدانم چرا بیکباره سایہ شوم یأس و نوامیدے بر جانم نشست و احساس کردم کہ دیگر میلے بہ ادامہ زندگے ندارم؛...
آن همہ دغدغہ و سعے و تلاش بہ چہ قیمت؟!... جز یکے از این گودالهاے سرد و تاریڪ چہ عایدم خواهد شد؟...
۱ نظر
۲۹ مرداد ۹۸ ، ۲۳:۴۶