حفرگاه ابدے

   بدنبال توشہ راه، خود را‌‌ در میان انبوهے حفرگاه دیدم؛ حفره‌هایے باندازه کہ همان جایگاه ابدے ما انسانها بود. نظارکنان بہ درون حفره‌ها آه پر افسوسے سردادم و با خود گفتم بعد از آن همہ سعے و تلاشهاے مداوم و جهش و خیز داشتن در سبقتهاے زندگے عاقبت باید همہ چیز را رها کرد و بهمین حفرگاه تنگ و تاریڪ بسنده کرد؟!...

   واے چہ عاقبت غمنگیزے؛... کاش اصلا هیچگاه بدنیا نمےآمدم؛... 

   نگاهم را از آن گودال عمیق بسمت آسمان بالایے خود گرفتم و باز آه پرحسرتے سردادم؛...

   نمےدانم چرا بیکباره سایہ شوم یأس و نوامیدے بر جانم نشست و احساس کردم کہ دیگر میلے بہ ادامہ زندگے ندارم؛...

    آن همہ دغدغہ و سعے و تلاش بہ چہ قیمت؟!... جز یکے از این گودالهاے سرد و تاریڪ چہ عایدم خواهد شد؟...

حسّ ششم

   قدم زنان بر ساحل دریا بہ سمت یکے از صخره هاے نسبتا مرتفع روبرویے آمدم و با احتیاط فراوانے بر بلنداے آن صخره قرار گرفتم. بخاطر وزش ملایم هوا دریاے وسیع روبرویے تا حدودے موّاج گشتہ بود و باید حسابے جانب احتیاط را مےگرفتم. همانگونہ کہ خود را بر بلنداے صخره مےدیدم تمام توجّهم را غرق در آن بےکران دریا ساختم. موجها بشکل زیبا و

هماهنگے در حال آمدن بسمت صخره بودند. موجهاے آرامے بنظر مےآمدند و جز صلح و صفا صحبت دیگرے با خود نداشند. نفس عمیقے سردادم‌ و خود را غرق در آن آبے بےانتها ساختم آنچنان کہ بعد از لحظاتے احساس کردم سوار بر آن امواج بر اعماق آن بےکران شناورم. چہ احساس لذّت بخشے! گویے کہ خود را مالڪ بےقید و شرط آن نامتناهے مےدیدم؛...

جایگاه دل

   غرق در آسمان  صاف و پر از ستاره بودم کہ سؤالے از ذهنم گذشت؛ این جهان با آن همہ عظمت و شگفتیهایے کہ دارد چگونہ بوجود آمده است؟!...

   گذشتہ از آن همہ ایده و نظریہ و آن همہ حساب و کتاب دانشمندان دوران مختلف عقل حکم مےکند کہ این عالم باید سازنده ایے داشتہ باشد؛ خالقے کہ بر عظمت این جهان کاملا مسلّط است و بر نظم و ترتیب کرات و ستاره ها و کهکشانها و تمام خلایق پنهان و آشکار مشرّف.

   خالق این جهان باید چہ عظمتے داشتہ باشد!...

   در همین حال و اوضاع خود بودم کہ چیزے از ذهنم گذشت؛ یعنے امکان دارد

اعماق درونے من با خالق این جهان در ارتباط باشد؟!...

   شاید هم جایگاه اصلے آن در کنار خالق تمام این هستیهاست و گرنہ چہ دلیلے داشت خود را‌ بین زمین و آسمان بینم؟!...

   این تصوّر چہ موضوعے را مےتواند در من ثابت کند؟...

جسم خاکے من

  تا یادم هست همیشہ خود را در قالب جسم خاکے مےدیدم؛... جسمے آمیختہ از گوشت و استخوان و غضروف و خون؛... قلبے کہ با تلمپاژ لحظہ بہ لحظہ خود جریان زندگے و روند رشد را براه انداختہ و مغزے در سر کہ با دادن دستورات و فرامین لازم و بموقع جسم خاکیم را بہ تسلّط‌گاه خود درآورده؛... 

بہ دنبال توشہ راه

   هوا بسیار مطبوع و دلپذیر بود و رایحہ خوش گلها و سبزه‌ها در فضا پیچیده بود. بہ سراغ یکے از درختان تنومند و پرشاخ و برگ آمدم و سرمست از فضاے دل‌انگیز آنجا در زیر سایہ آن درخت نشستم. 

   داشتم با خود فکر مےکردم چہ مےشد بہ ازاے هر نوزاد تازه متولّد شده نهالے کاشتہ مےشد؛... نهال همراه با نوزاد رشد مےکرد تا آنجایے کہ بہ یڪ درخت تنومند تبدیل مےگشت؛...

   آن نهال مےشد بیمہ عمر و سلامتے آن نوزاد؛...

   چہ احساس لذّت بخشے! کاش همینگونہ مےگشت. آنموقع جهان پر از درخت و سبزه مےشد؛...

وقفہ ایے در سفرم گشت

   سریع چشمانم را گشودم؛...

  همہ چیز در حالت عادے خود بود. جسمم سر جاے خود بود و روح در کالبد جسم؛...

    این چہ احساسے بود کہ بہ من دست داد؟!...

مهیّاے سفر گشتم

   مدتےست کہ قصد داشتم تا سفرے داشتہ باشم؛ سفرے بدور از هرگونہ هیاهو؛ خود باشم و خویشتن خویش؛...