سرشت

   نگاه دیدگانم سخت متمرکز بر صفحہ گوشے موبایلم بود و در صفحات اجتماعے بدنبال موضوعے براے توشہ راه مےگشتم کہ صداے مادر در گوشم پیچیده گشت. سریع گوشے موبایل را در جاے مناسبے نهادم و بہ اتاق مادر رفتم. دراز بر تختخواب خود بود و ناے برخاستن نداشت. سرماخوردگیش حسابے او را از پا انداختہ بود. در کنارش بر تخت نشستم و در پے حال و احوال و خواستہ اش ماندم. با آنکہ حسابے خستہ بود ولے با همان حنانت همیشگے خود دستے بر سر و صورت من کشید و با صداے گرفتہ خود گفت: عزیز دلم! اگر برایت زحمتے نمےشود بہ آشپزخانہ برو؛ سہ لیوان پر بر میز غذاخورے گذاشتہ ام یکے‌ آب خالص است و یکے آب قند و دیگرے آب نمڪ؛ لطف کن و لیوان آب خالص را برایم بیاور. حسابے تشنہ ام شده است. 

   بدنبال خواستہ مادر سریع خود را بہ آشپزخانہ رساندم و سر میز غذاخورے آمدم تا لیوان آب را براے ایشان ببرم. همانگونہ کہ مادر گفت سہ لیوان پر در آنجا بود اما هر چقدر خواستم تشخیص دهم لیوان آب خالص کدام است نتوانستم. مایع درون هر سہ لیوان یڪ شکل و یڪ رنگ بود و باید مزه مایع هر سہ لیوان را مےچشیدم تا متوجہ مےگشتم آب خالص در کدام است. لیوان آب را برداشتم و بےدرنگ‌ بنزد مادر رفتم و بہ ایشان کمڪ کردم تا آب را نوش جان نمایند. بعد همانگونہ کہ بہ بالش پشتے خود تکیہ داده بود نگاه خستہ حالش را متمرکز در نگاههاے من ساخت و آرام آرام گفت: دیشب خیلے دوست داشتے کہ از درون و سرشت هر چیزے با من صحبت کنے؛ خستہ بودم و رمقے براے صحبت کردن نداشتم. الان نیز حسابے خستہ هستم ولے از تو مےخواهم بہ آشپزخانہ برگردے و بہ سہ لیوانے کہ بر میز غذاخورے بودند توجہ و تمرکز بیشترے داشتہ باشے شاید توانستے وسعت بیشترے بہ مبحث سرشت و ذات در ذهن خود دهے.

   این را کہ شنیدم بهتکنان در جا ماندم. اصلا بہ ذهنم نرسید کہ مادر براے چہ آن سہ لیوان را اینگونہ پر ساختہ بود. لبخندزنان سرم را تکانے دادم و بہ آشپزخانہ برگشتم تا در مورد مایع آن سہ لیوان تمرکز بیشترے داشتہ باشم.